Anioł, który ma potencjał. Recenzja Battle Angel Alita

Alita w ujęciu Camerona i Rodrigueza nie rozkłada skrzydeł tak mocno, jak może. Mimo to, tak daleko, jak je rozkłada, to piękny widok.   Historia zaczyna się w roku 1990 i trwała oryginalnie do 1995. Wówczas ukazywała się w Japonii  seria „Gunnm„. Powszechniej znana pod spopularyzowanym, angielskim tytułem Alita. Twórcą pomysły, autorem mangi jest Yukito Kishiro. To wybitne dzieło japońskiej kreski, które ja sam poznałem w polskim wydaniu. Trafiło w moje ręce, gdy kupował je mój starszy brat. Tytuł na rynku naszego kraju wydało, znane powszechnie z adaptacji japońskich mang, wydawnictwo JPF – Japonica Polonica Fantastica. Chwała za pasjonatów, którzy legalnie tłumaczyli i wydawali perełki kultury z Kraju Kwitnącej Wiśni. Teraz, po blisko 30 latach od oryginalnego wydania trafia na ekrany kin świata pierwszy film, starający się uchwycić historię cyborga, który „spadł z nieba”. Reżyserii podjął się Robert Rodriguez, choć na pewno wiele do filmu wnosi, także twórczo, producent James Cameron. Kanadyjczyk, nie raz w ciągu ostatnich dekad mówił o swoim marzeniu, którym było zaadaptowanie pomysłu Kishiro na wielki ekran. Do tego stopnia chciał zrobić ten film, że prawa do ekranizacji uzyskał X lat temu. W końcu mu się udało. Czy raczej, jak sam twierdzi Cameron, sztuka wizualna kina dała mu nareszcie narzędzia potrzebne do ekspresji jego wizji. A ja po seansie, pędzę podzielić się z wami, moją , osobistą, i nadal żywą, recenzją.

Fabuła

Historia zaczyna się w dalekiej przyszłości. Jest XXVIII wiek. Ziemia to pobojowisko pozostałe po Upadku, tajemniczej wojnie sprzed 300 lat, w której podniebne miasta nad Ziemią pospadały. Konflikt zakończył się triumfem jednego, które ocalało. To ostatnie miasto, nazywane Zalem, stało się ostoją ludzkości. Choć nie jest to ludzkość, jaką znamy. Są w niej roboty, cyborgi, różne rodzaje ludzi. Pod Zalemem wyrosło miasto, które żyje z jednej strony jako wielki hub gospodarczy dla podniebnej metropolii, z drugiej, jest pasożytem na śmieciach, jakie Zalem oddaje. W tym wszystkim żyje Dr. Dyson Ido (w filmie Christoph Waltz). Lekarz a właściwie inżynier, który pracuje w Mieście Złomu prowadząc klinikę dla cyborgów. Pewnego dnia szukając, pewnie części do swoich nowych projektów, odnajduje na wysypisku, dobrze zakonserwowany korpus żeński. To cyborg, o nieznanej historii, którego Ido naprawia. Budząca się po nie wiadomo jak długiej śpiączce bohaterka powraca do życia, ale nie wie, kim jest, kim była, dlaczego jest cyborgiem, jakie były jej cele, marzenia, czy dlaczego przestała pamiętać. Tak rodzi się Alita, czyli bohaterka, w którą wcieliła się (choć to tylko częściowa odpowiedź) Rosa Salazar.

Ładunek emocjonalny w tym obrazie

Historia, by nie zdradzać zbyt wiele, toczy się dalej. Alita przeżywa pod opieką Ido dzieciństwo, okres lekkiego buntu, karierę sportową, aż w końcu miłość. Emocjom w postaci młodej bohaterki nie ma końca, co w wykonaniu Salazar okazuje się ciekawym eksperymentem aktorskim. W mojej ocenie młoda aktorka dobrze, ładnie i wiarygodnie odegrała rolę trudną do zagrania. Alita bowiem to nie jest prosta postać amnetyczki. Wojowniczka, która w szałach walki i emocji, dorasta, dorasta szybciej niż normalny nastolatek, to nie jest łatwa postać. Choć z drugiej strony emocje, które wyraża protagonistka, to też nie jest jakieś głębokie przeżycie. Alita jest w tym obrazie przekonująca, nawet jeśli dwa razy zauważyłem lekkie przerysowanie jej stanów emocjonalnych. Może to moje sentymentalne nastawienie do mangi, ale nie odebrałem tego filmu, tej roli, jako nachalnej próby adaptacji arcydzieła, a raczej jako pewien hołd oddany myśli, kresce i pomysłom, jakie przekazał w latach 90-tych Yukito Kishiro. Alita trochę naiwna, trochę przerysowana, trochę dziecinna, aż w końcu lekko zagniewana budzi moje pozytywne, sympatyczne uczucia. Dobrze oglądało się młodą aktorkę w tej roli.

Postacie drugoplanowe

Nie mam też zastrzeżeń do innych postaci i aktorów, którzy dobrze, choć czasem niezbyt precyzyjnie, odgrywają role poboczne. Dobrze sprawdza się Jennifer Connelly jako Chiren i – choć nie spodziewałem się go w tej roli – Mahershal Ali, jako Vector. Jedyną postacią, która, no nie do końca mnie przekonała, jest Keean Johnson , który gra  miłość Ality – Hugo. W mandze jego postać była… bardziej zarysowana. Aktor, który grał w serialach telewizyjnych chyba nie do końca odnalazł się w roli młodego, okradającego ludzi z części, młodocianego kochanka. Cały romansowy motyw jest chyba najsłabszą częścią tego filmu. W mojej ocenie dobrze się stało, że nie był tym na co Cameron i Salazar położyli więcej nacisku. Aktorsko nie widzę, by w tym filmie było co krytykować. Jest za to małe „ale” w kwestiach postprodukcyjnych. I niestety dotyczy to Ality.

Czy te oczy mogą kłamać?

Alita, to manga. Kreska japońska znana jest z charakterystycznego przerysowania oczu postaci. Alita, i zwracałem na to uwagę, gdy popełniłem wpis o trailerze tego obrazu, ma tę cechę przeniesioną do omawianego filmu. Bałem się, że będzie to razić, bałem się, że będzie bardzo widoczne. I prawda… nie do końca pochwalam ten zabieg, ale i go nie potępiam. Mam też wrażenie, że to jemu zawdzięczamy dużą nadprodukcję emocji w grze aktorskiej Rosa Salazar. Gdyby nie te oczy, prawdopodobnie postać nie byłaby tak ekspresyjna.

Wizualnie

Poza tym drobiazgiem nie widzę, by można się było przyczepiać do czegokolwiek w tym filmie. Dzieło Rodrigueza to dobre, poprawne kino, wykonane z odpowiednią dozą dystansu, z pewnym przyspieszeniem akcji zawartej w oryginale, z dobrym, dynamicznym tempem. Sceny rozgrywają się odpowiednio szybko, bez przeciągania, bez zbędnej dynamiki. Kolory filmu są stonowane kiedy muszą być, są żywe i majestatyczne kiedy tego wymaga scena. Jest w tym filmie dobry, choć trochę głośny dźwięk. Jest gradacja planów. Jest w końcu potrzebna pauza. Na 120 proc. oceny muszę pochwalić zespół odpowiedzialny za, wspomniane już, efekty specjalne. Wszystko co animowane, co rysowane komputerem w tym filmie, po prostu urzeka. Zalem widziany z dołu, mechaniczne roboty i cyborgi, scenerie Żelaznego miasta to żywy i piękny świat. Druga pochwała należy się za sceny batalistyczne. Są conaj mniej trzy, które same w sobie, w 3D są warte odwiedzenia kina.

Początek trylogii?

Jedyne, przed czym muszę ostrzec, to oczywiście podzielenie fabuły. Nie ma szans, by w jeden fabularny film zamknąć całość fabuły którą przez pięć lat Yukito Kishiro zamknął w aż 9 tomach komiksowych. Stąd film kończy się praktycznie po trzech tomach mangi. Dawno czytałem tę serię. Cameron i Rodriguez jasno dali do zrozumienia, że mają sporo jeszcze do zrobienia. Mają materiału na dwa, jeśli nie cztery filmy. Czy chcemy je zobaczyć? To już inne pytanie. Moja odpowiedź brzmi… tak. Podobał mi się ten film. To fajna adaptacja, która chyba więcej może zrobić, niż animacja z 1993 r. Kibicuję kolejnym odsłonom. Bo ta historia zasługuje, by pojawiać się na dużym ekranie w takim, lub lepszym formacie. Alita dostaje z mojej strony 75 proc. na 100 a to raczej dobry wynik.